Cahiliyyə insanı dünya həyatına yönəlmiş məqsədləri üçün şövqlənər…

Quranda "O kəslər ki, dinlərini oyun-oyuncaq etmiş və dünya həyatı onları aldatmışdı..." (Əraf surəsi, 51) ayəsində də açıqlandığı kimi, cahiliyyə cəmiyyətində insanlar dünya həyatı haqqında həddindən çox yanılırlar. Həyatın nə qədər qısa və nöqsanla dolu olduğunu bildikləri halda, yenə də bu keçici həyatı axirətdəki sonsuz həyatdan üstün tuturlar. Bunun ən önəmli səbəblərindən biri isə dünya həyatında əldə etməyi ümid etdikləri mənfəətləri daha asan qazanılan görmələri və axirətin varlığından şübhə etmələridir. Onların bu səhv məntiqlərinə görə, dünya hər an əlçatan kimi yaxında, axirət isə uzaqdadır.

Quranda "O kəslər ki, dinlərini oyun-oyuncaq etmiş və dünya həyatı onları aldatmışdı..." (Əraf surəsi, 51) ayəsində də açıqlandığı kimi, cahiliyyə cəmiyyətində insanlar dünya həyatı haqqında həddindən çox yanılırlar. Həyatın nə qədər qısa və nöqsanla dolu olduğunu bildikləri halda, yenə də bu keçici həyatı axirətdəki sonsuz həyatdan üstün tuturlar. Bunun ən önəmli səbəblərindən biri isə dünya həyatında əldə etməyi ümid etdikləri mənfəətləri daha asan qazanılan görmələri və axirətin varlığından şübhə etmələridir. Onların bu səhv məntiqlərinə görə, dünya hər an əlçatan kimi yaxında, axirət isə uzaqdadır.

Dolayısilə, bu insanların şövqləndikləri mövzular, əlbəttə, dünya həyatında əldə etdikləri kiçik məqsədlərlə məhdudlaşır. Əslində, onların şövq və həyəcan zənn etdikləri hiss dünya həvəsindən başqa bir şey deyil. Dünya həyatına həvəslə bağlı olduqları üçün mənfəət əldə edə biləcəklərini ümid etdikləri böyük-kiçik hər şeyə qarşı daxilən nəfsani istək duyurlar. Bu məntiqə görə, əldə edəcəkləri mənfəətlərin hər biri dünya həyatını daha yaxşı şərtlərlə yaşamalarını təmin edir. Dolayısilə, kimiləri zəngin olmaq, kimiləri cəmiyyətdə yaxşı bir yer əldə etmək, kimiləri də karyera sahibi olmaq kimi mövzularda daxilən şövq duyurlar. Hədəfləri olan bu mənfəətlərə çatmaq üçün heç bir fədakarlıqdan çəkinməyib bütün çətinliklərə dözürlər.

Bu insanların şövq anlayışlarına gündəlik həyatdan da bir çox nümunə vermək mümkündür. Məsələn, çevrəsində etibar qazanmaq üçün diplom əldə etmək istəyən şagird hər cür çətinliyə baxmayaraq, heç durmadan böyük səylə illər boyu çalışır. Bu yolda lazım gəldiyində günlərlə yuxusuz qalmağı, yoldaşlarından və ya əyləncə yerlərindən kənar durmağı, hər səhər tezdən yola düşüb yürüməyi gözə alır. Amma eyni fədakarlığı dostuna kömək etmək üçün etməz. Çünki bu fədakarlıqdan dünyəvi bir mənfəət əldə etməz.

Burada demək istədiyimiz insanların böyük hissəsinin şövq və həyəcanla bir işin öhdəsindən gəldiklərinə baxmayaraq, bunu yalnız öz mənfəətləri müqabilində etmələridir. Bu insanlar eyni şövqü Allah rizasını və cənnəti qazandıran bir iş üçün hiss etməz, özlərinə görə dünyəvi mənfəət görmürlərsə, son dərəcə şövqsüz olurlar.

Cahiliyyə cəmiyyətinin yalnız dünyəvi mənfəətlər üzərinə qurulmuş bu şövq anlayışına belə bir nümunə yenə vermək olar: müflisləşmək üzrə olan bir sahibkar şirkətini bu vəziyyətdən qurtarmaq üçün elə böyük bir istək duyar ki, ağlından, imkanlarından və zamanından ən yaxşı şəkildə istifadə edər. Eyni şirkətdə sabit maaşla işləyən işçi isə şirkəti iflasdan qurtarmaq üçün eyni şövqü duymaz, dolayısilə, bundan ağıllı çıxış yolu da tapmaz. Çünki şirkət onun deyil. Şirkət müflisləşdiyində zərərə düşən adam yenə özü deyil. Göründüyü kimi, cahiliyyə cəmiyyətlərində hər hansı bir mövzudakı şövqün və qərarlılığın təməlində, ümumiyyətlə, bu işin nəticəsində əldə ediləcək dünyəvi mənfəətlər dayanır. Şövqün dərəcəsini təyin edən yenə mənfəətin dərəcəsidir.